Oblężenie Macindaw - John Flanagan

Tytuł: Oblężenie Macindaw
Seria: Zwiadowcy
Autor: John Flanagan
Wydawca: Jaguar
Ilość stron: 380
Ocena: 4/6

Na północy nadal wiele się dzieje, a sytuacja staje się coraz bardziej napięta, gdy niebezpieczeństwo bezczelnie patrzy w oczy Araluenu grożąc nie tylko wybuchem wojny, ale i zajęciem całego kraju przez Skottów. Keren przejmując Macindaw z góry wie, że posłuży się nim by wybić się ponad przeciętną, zdobyć bogactwo, chwałę i władzę, której namiastkę posiadał do tej pory. Zdradzając swój kraj zyska to, o czym zdaje się marzyć. Nie przewidział tylko, że jego szyki będą chcieli pokrzyżować nie tylko obrońcy Araluenu, ale także jego własne serce, które okaże się posiadać pewną dawkę szlachetności, gdy więżąc Alyss zacznie szukać sposobu by się do niej zbliżyć, zjednać ją sobie, namówić do porzucenia wszystkiego, w co wierzyła dla czystego materializmu i słodkich słówek zdrajcy. W tym samym czasie Will szykuje się do niemal niemożliwego zadania, którym jest odbicie zamku. Do dyspozycji ma wyłącznie swoją wiedzę, inteligencję, niewielu przyjaciół i odwagę, której mu nie brakuje. Chłopak musi wykorzystać wszystko, co ma pod ręką i nie popełnić żadnego błędu, jeśli chce ocalić przyjaciółkę i cały kraj, który tak kocha. Jeden błąd może go kosztować naprawdę wiele.

John Flanagan rozkręcił się na dobre prezentując nam szósty już tom uwielbianych przez młodszych i starszych czytelników Zwiadowców. Niestety, jakkolwiek akcja trzyma w napięciu, wciąga, zaś autor zgrabnie przeplata różne wątki, to jednak Oblężenie Macindaw jest najmniej lubianą przeze mnie częścią. Nigdy nie darzyłam przesadnym sentymentem Alyss, która zwyczajnie mnie denerwowała, a pech chciał byśmy w tej właśnie części mieli jej aż nazbyt wiele. Nie można ukryć, iż Flanagan nie wykazuje specjalnej umiejętności w kreowaniu postaci kobiecych, które zawsze są jasnowłose, miłe, inteligentne, mdląco słodkie – wyłącznie księżniczka Cassnadra odbiega odrobinę od tego wzoru, a to stanowczo za mało, by wynagrodzić czytelnikowi wszystko inne. Postać Alyss jest niewyraźna, nudna i bezkształtna, bo co tak naprawdę o niej wiemy? Jest ładna, inteligentna, dzielna i najwyraźniej zakochana w Willu, co więcej z wzajemnością. Tyle, że wątek ich uczucia nie miał początku, nie rozwijał się, a zwyczajnie był i jest nadal nie mając żadnych wzlotów i upadków. To najmniej romantyczne uczucie, jakie można było sobie wyobrazić w przypadku serii tak dobrej, jak Zwiadowcy. Wyraźnym przeciwieństwem „zimnej ryby” imieniem Alyss jest bardzo świeża postać, a mianowicie Keren, który naprawdę ma w sobie coś, co intryguje, przyciąga i skłania do zastanowienia. Nie miałabym nic przeciwko by rycerz-zdrajca na stałe pojawił się w powieści, jako że łączy w sobie ogładę dżentelmena, swoistą czułość, odwagę i siłę z przewrotnością, materializmem, bezwzględnością. Prawdę mówiąc, czytelnik ma okazuję poznać mężczyznę lepiej niż ukochaną młodego Willa, która przecież jest obecna w powieści już od pierwszego tomu i stanowi najsłabsze ogniwo Zwiadowców.

Tym, co może się jednak podobać w Oblężeniu Macindaw jest wątek humorystyczny, gdzie ofiarami niewinnego żarciku stają się Skandianie. W pewien sposób można uznać to za przestrogę by nie do końca zawierzać swoim zmysłom, ale także zdystansować się do wiary, jaką wyznajemy, a która może być wykorzystana przeciwko nam. Jeśli nieustraszeni grabieżcy przemierzający morza na wilczych okrętach mogą się złamać, gdy wykorzysta się ich słabości to, co dopiero może stać się z przeciętnym człowiekiem? Jest to kolejną lekcją dla czytelnika, który powinien najpierw spróbować rozumowo wyjaśnić niektóre zjawiska, a dopiero później dopuszczać do siebie myśl o paranormalnym podłożu. Nauka, wiedza i inteligencja przede wszystkim.

Oblężeniu Macindaw jest tomem, który wypada przeczytać ze względu na zakończenie wątków rozpoczętych w poprzedniej księdze, nie zaś dla czystej przyjemności. Wielu czytelników pewnie się ze mną nie zgodzi, ale przecież właśnie o to chodzi, prawda? Sądzę, że ta jedna część nie zrazi wiernych zwolenników serii, ale pozostawi w ustach gorzki smak zawodu. Tak przynajmniej było w moim wypadku. Nie wpłynęło to jednak na mój stosunek do całości osiągnięć autora, choć upewniło mnie w przekonaniu, iż nie lubię Alyss i nigdy nie przypadnie mi ona do gustu. Z całym szacunkiem dla Willa Treaty – powinien zmienić obiekt westchnień na kogoś mniej przypominającego perfekcyjne zombie.