Drużyna. Wyrzutki - John Flanagan

Tytuł: Drużyna. Wyrzutki
Autor: John Flanagan
Wydawca: Jaguar
Ilość stron: 480
Ocena: 6/6

Zanim sięgnęłam po pierwszy tom Drużyny miałam pewne obawy, co do tego, czy powinnam zainteresować się tą serią. John Flanagan był mi przecież dobrze znany z kilkunastotomowych Zwiadowców i chociaż nie jestem „fanem jednego tytułu”, patrzyłam na Drużynę przez pryzmat wielkiego hitu autora. Teraz zupełnie nie żałuję, że postawiłam wszystko na jedną kartę i ostatecznie zabrałam się za czytanie! Wyrzutki nie tylko okazały się lepsze niż się tego spodziewałam, ale i zapadły mi w serce głębiej niż sami Zwiadowcy. Wielu zapewne nie zgodzi się z tą opinią, jednakże, moim skromnym zdaniem, Drużyna zapowiada się na najlepszą serię Flanagana.

Głównym bohaterem opisanej w Wyrzutkach historii jest Hal Mikkelson, drobny półsierota zrodzony z aralueńskiej matki i skandyjskiego ojca. Chłopiec jest bardzo inteligentny i pomysłowy, niestety nie posiada fizycznych predyspozycji niezbędnych by zostać zaakceptowanym w społeczeństwie wojowników. Mimo to, podejmuje się uczestnictwa w wyczerpującym treningu mającym na celu zahartowanie młodych chłopców i przygotowanie ich do dorosłego życia. Właśnie wtedy Hal zostaje przywódcą Czapli – jednej z trzech drużyn, składającej się z rówieśników odrzuconych przez innych. Wybuchowa mieszanka charakterów, umiejętności i wad, jaką stanowią, sprawia, że bardzo szybko grupa uznawana za najsłabszą okazuje się godnym przeciwnikiem podczas rywalizacji i licznych zadań. Chłopcy rozwijają skrzydła, udowadniają swoją wartość i uczą się życia. Niestety, ich spokój zostaje zakłócony, gdy na horyzoncie pojawiają się kłopoty w postaci piratów, a wtedy to los staje się tym, który wyzywa na pojedynek dzielnych, młodych wojowników.

Głównym atutem Wyrzutków są bez wątpienia postaci. Autor nie ograniczył się do wyraźnego zarysowania głównego bohatera, ale dorzucił do „kociołka” większe grono ludzi tworząc tym samym drużyny, nauczycieli, rodziny, a każda z tych osób różni się od innych pod wieloma względami. Co więcej, Flanagan stopniowo przybliża czytelnikowi każdą z postaci pozwalając by czynem udowadniała zgodność posiadanych cech z ich opisem, dzięki czemu czytelnik nie musi ślepo wierzyć narratorowi, ale ma okazję przekonać się o jego prawdomówności. Tym samym autor sprawił, iż jego bohaterowie są trójwymiarowi, realni i stają się bliżsi odbiorcy, który ma pełne prawo obdarzyć ich miłością bądź nienawidzić. Ponadto mnogość bohaterów pozwala czytelnikowi znaleźć tego, z którym mógłby się identyfikować. Nie ważne czy postrzegasz siebie przez pryzmat swoich wad, czy też zalet. Możesz być młodym geniuszem, szybkim biegaczem, wielkim siłaczem, krótkowidzem, drobnym złodziejaszkiem lub mieć bardzo konfliktowy charakter – Drużyna pozwoli Ci nie tylko na odnalezienie siebie, ale i udowodni, że jesteś wyjątkowy!

W tym miejscu chciałabym zwrócić szczególną uwagę na postać Thorna. John Flanagan zaprezentował czytelnikom „bohatera”, który w literaturze młodzieżowej wydaje się być pomijany, bądź stanowi wyłącznie „element dekoracji” świata przedstawionego. Tym czasem tytuł pierwszego tomu powieści nie odnosi się jedynie do młodych ludzi nieakceptowanych przez rówieśników, ale także do osób starszych, które zostały odrzucone przez społeczeństwo dorosłych. Thorn jest kaleką, który straciwszy rękę sam siebie uznał za wyrzutka i pozwolił by alkohol koił brak wewnętrznej akceptacji. Odrzucając dumę stoczył się na samo dno nie mogąc oczekiwać szacunku od innych jeśli nie miał go dla siebie. A jednak przy drobnej pomocy zdołał się podnieść i udowodnić, jak wiele jest wart. Stał się mentorem, przyjacielem, na nowo odnalazł w sobie wojownika, który tkwił gdzieś pod odpychającą powłoką brudnego zapitego kaleki. Na marginesie pozwolę sobie wspomnieć, iż jest to jedna z moich ulubionych postaci serii.

Kolejnym ogromnym plusem powieści jest kilkutorowa fabuła, która pobudza ciekawość i wciąga czytelnika w opowiadaną historię niczym ruchome piaski. Bardzo przypadł mi do gustu fakt, iż autor nie napędza akcji wyrywając bohaterów z ich środowiska naturalnego i rzucając na głęboką wodę, ale pozwala im się przygotować na czekające ich wyzwanie. Daje im czas na zacieśnienie więzi przyjaźni, na bliższe poznanie swoich wad i zalet, ustalenie miejsca w hierarchii. Pozwala także wierzyć, że ewentualna wygrana w starciu nie będzie przypadkiem, ale ciężko wypracowanym zwycięstwem, które bohaterowie zawdzięczają swoim umiejętnościom i treningowi.

W ogólnym rozrachunku, Wyrzutki to wspaniały początek serii, która już teraz wybija się ponad pierwszą powieść autora. Bogaty w znaczenia i przesłania pierwszy tom stawia poprzeczkę bardzo wysoko i jeśli John Flanagan będzie konsekwentny w tym, co tworzy to bez wątpienia Drużyna zdoła przekonać do siebie także tych, którzy poza Zwiadowcami nie dostrzegają niczego innego.